Jeanek en el campo

Ja juist, ik luister weer naar een nieuwe naam. Aangezien Cecilia, de opperboerin van El Albergue Azul in Frankrijk gestudeerd heeft vind ze dat mijn naam heel erg op Jeanet lijkt, vandaar... Ooit kan ik hier boeken mee vullen.

Na een gezellige, doch lange reis in de autobus (helaas, geen camionetas/chickenbus hier in Colombia) ben ik aangekomen op de boerderie. De reis alleen al was memorabel. Ik heb een nieuwe vriend gemaakt, Alvaró, een campesino die in de koffie werkt. Alvaró vond het machtig mooi om vriendjes te maken met deze Holandesa. Zijn introductie was echter niet zo vrolijkmakend. Señor vertelde me vrolijk dat hij normaalgesproken ziek wordt tijdens deze reis en haalt met een glimlach zijn kotszakje te voorschijn. Gelukkig hebben we de 9 uur gewoon vol kunnen maken met kletsen, tot 10 tellen in het engels, kruiswoordpuzzels oplossen en chipjes delen, en dus niet met kots in een zakje. Op het laatst werd er zelf gezongen (door Alvaró dus) in gebrekkig engels. Die man viel trouwens wel heel vaak in herhaling over één of ander kruid waar je zo lekker van gaat dromen. Misschien kom ik al dichter bij de coca ;)

Uiteindelijk kwamen we in het dorpje waar ik uit moest stappen aan, waar Alvaró mee uitgestapt is omdat hij zeker wilde weten dat ik veilig was en opgehaald zou woorden. Ik zou bellen naar Cecilia, met de verlossende woorden ¨ik ben aangekomen in Siria¨ (weer eens positief nieuwe over Syrie, vaag genoeg heten hier meer dorpjes naar plekken in het MiddenOosten). Het was té grappig toen Cecilia aan kwam rijden, omdat ze eerst aan een keuring onderworpen moest worden door Alvaró. Ze is goedgekeurd, met de opmerking ¨dus jij bent Cecilia, ok, dan is het goed¨.

Op de finca was ik gelijk verliefd op de honden. We hebben Nieve (sneeuw), Pecosos (sproetjes) en Lara, allen Dalmatiers (Doesnies?). Ik begin de dag met deze honden die helemaal blij zijn dat er een nieuwe dag aangebroken wordt. Ze rennen om me heen en bespringen me van alle kanten, goedemorgen! Vervolgens sta ik met een machete in mijn hand bananas, platanos en cidras in stukken te hakken om aan de geiten te geven. De eenden en kippen krijgen hun voer en vers water. Dan daal ik af naar een lager gedeelte van de finca om verse hierbas te halen, alweer met de machete. Schoonmaken van de stallen en dan is het tijd voor ontbijt. Mijn dag begint dus om 7 uur en ik lig al vroeg in mijn nest, al is het alleen al omdat ik weet dat ik de volgende dag fris moet zijn omdat het eerste wat ik doe is met een machete in de weer gaan.

Cecilia is de boerin hier en een ontzettende harde werker. Dat verwacht ze ook van mij, dus het is echt doorbikkelen, maar ik vind het heerlijk. Geen tijd in de hitte om aan sigaretten te denken in ieder geval. Ceci is dol op haar boerderij en de bioversidad. Dit is het type wat blij als een kind word als haar plantjes vrij zijn van een bepaald beestje omdat een bepaalde natuurlijke pesticide heeft gewerkt, of wat compleet in haar nopjes is met een perfecte samenstelling van compost. Werkelijk álles wordt hier gerecycled. Ik krijg goed en gezond te eten, alles van het land. Zelfgemaakt brood en geitenkaas nomnomnom.

Het boerinnekesleven bevalt me dus prima. Het valt me op hoeveel overeenkomsten er zijn met het verpleegkundige beroep. Uiteindelijk ben ik ook gewoon bezig met een zo goed mogelijke kwaliteit van leven, zonder problemen in de gezondheid. Goed eten, fijne omgeving, poep en plas. Hard werken en aan het eind van de dag een tevreden gevoel. Het absolute pluspunt van het zorgen voor dieren ipv mensenÑ wanneer je ze lif vind krijgen ze een aai of een knuffel, of ga je ff spelen. Je noemt je beestje gewoon moppie en lieverd en lekker schatteboutje van me. En als ze niet meewerken geef je ze een voorzichtige schop, of een harde als het nodig is. Gadverdamme, smerige viespeuk dat je bent en nu oprotten, tja dat zeg je niet zo snel tegen je patienten...

Blijkbaar heb ik een talentje voor de boerderie, althans, na dag 3 had Cecilia al zoiets van ik ga boodschappen doen in de stad. Je leert snel, levert prima werk en ik vertrouw het wel. Afgelopen donderdag was ik dus de opperboerin, alleen op de finca. Heerlijk!!!

Er is één gigantisch minpuntje. De muggen. Aaaargh, ze vreten me op en ik reageer enorm. Het woord muggenBULT kan niet letterlijker genomen worden. Soms wel een halve centimeter doorsnede en hoogte. Gelukkig hoef ik hier niet achter de mannen aan (die zijn er uberhaupt niet), want ik loop rond alsof ik één of andere ernstige huidziekte heb. En jeuken!!! Jeuken!! Het houdt me ´s nachts uit m´n slaap. Ik hoop heeel erg dat ik er een beetje gewend aan raak en dat mijn huid niet zo extreem reageert. Verder is alles hier op Colombianenhoogte, dus ik stoot constant mijn kop. Op de Albergue Azul krijg ik zo langszamerhand een cabeza azul.

Ik doe niet helemaal aan ´practice what you preach´. Bij de reizigerszorg is het advies om eerst zonnebrand te smeren, in te laten trekken en daarna pas muggenspul. Ik doe mn best, maar er is geen tijd. Zodra mijn huid bloot is zit er een mug op, dus ik weet niet hoe snel ik de muggenzooi op mn lijf kan krijgen. Het is nu een mengsel geworden van zonnebrand-mentholgel (tegen de jeuk) en muggenspul. De deo heb ik opgegeven (als ik moet werken in ieder geval.

Ik ben redelijk bezig met mijn spaans en flink aan het integreren. Ik betrap mezelf erop dat ik engesel woorden op z´n Spaans uitspreek. Vuldcoeb de Foedbl. En m´n neefje heet Estef.

Besitos Jeanek

N.B.1 Ik ben hier redelijk goed bereikbaar, maar het is niet te voorspellen. Ik heb een Colombiaans nr. maar niet alle smsjes komen door. Ook bereikbaar via m´n foon: whatsapp en facebook, maar de internetverbinding kan er zomaar 2 dagen uitliggen. Ik kan dus in een seconde reageren, maar het kan ook langer dan 2 dagen duren